48the restaurant.......Καλό...αλλά.........

Τελικά πήγαμε και το επισκεφτήκαμε. Θέλαμε λοιπόν να δούμε τι το ιδιαίτερο έχει αυτό το εστιατόριο το οποίο, για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα αφότου άνοιξε, είχε λίστα αναμονής εβδομάδων. Τα συναισθήματα ανάμεικτα, παλεύουν μέσα μου για το ποιά θα επικρατήσουν. Τα αρνητικά ή τα θετικά. Δηλαδή θα ξαναπάω ή όχι;Η πρώτη εντύπωση με την είσοδο στο ψηλοτάβανο ισόγειο είναι εντυπωσιακή. Με το logo του 48 να σου αποσπά αμέσως την προσοχή και να σου δημιουργεί ένα δέος. Ξεχωρίζεις αμέσως τον χώρο του μπαρ στα αριστερά και το design του δεν μπορεί παρά να σε κάνει να κοντοσταθείς λίγο και να θαυμάσεις τους συνδυασμούς του νερού και του φωτισμού, καθώς και το promotion χώρο της κάβας που διαχωρίζει το μπαρ από την κυρίως σάλα. Η υποδοχή ήταν εγκάρδια και φιλική και η hostess έδειξε τον δρόμο προς το τραπέζι όπου μας περίμενε η παρέα μας. Κάπου εκεί τελειώνει και η όποια προσωπική και ζεστή επαφή είχαμε με το προσωπικό του 48. Μου έκανε τρομερή εντύπωση η ιεραρχία του προσωπικού. Μια αγέλαστη, απρόσιτη σερβιτόρα, που έμοιαζε με μοντέλο του Ford Agency, πήρε την παραγγελία μας και από εκεί και πέρα καμιά δεκαριά μικρά στρατιωτάκια έτρεχαν μηχανικά και πανικόβλητα να κάνουν όλα τα υπόλοιπα. Την σερβιτόρα μας, μια που την είδαμε και μια που την χάσαμε.
Συγγνώμη αλλά σε ένα εστιατόριο τέτοιας φήμης και βεληνεκούς έχω περισσότερες απαιτήσεις και δικαιολογημένα νομίζω. Έχω την απαίτηση να μου γεμίσει κάποιος δεύτερη φορά το νερό μου και να μου προσφέρει ένα δεύτερο γύρο ψωμιού. Ούτε το ένα ούτε το άλλο έγινε. Μάλιστα, όταν ένας στην παρέα ζήτησε λίγο ψωμί, αυτό δεν ήρθε ποτέ. Επίσης, έχω την απαίτηση η σερβιτόρα να με ρωτήσει κατά την διάρκεια των 3 courses (ορεκτικό, κυρίως και γλυκό) εάν μου άρεσε, εάν είμαι ευχαριστημένος και γενικά να κρατήσει μια "τυπική" διαπροσωπική σχέση και να σου περάσει το μήνυμα: "Χαρήκαμε που ήρθατε, θα ήταν χαρά μας να σας δούμε ξανά στο σύντομο μέλλον", και όχι να νιώσει ο καλεσμένος "αν σας άρεσε καλώς, αλλά και αν δεν σας άρεσε, εμείς γεμάτοι θα είμαστε πάλι το ΣΚ". Μοναδική όαση στο σέρβις η sommelier. Μια πρόσχαρη δεσποινίς που έδειχνε πως αγαπάει την δουλειά της, αγαπάει αυτό που κάνει και χαίρεται να μιλάει γι'αυτό. Μας πρότεινε, μας εξήγησε, μας εκπαίδευσε, και στο τέλος της βραδιάς μας ευχαρίστησε. Και εδώ που τα λέμε είναι η μόνη που έδειξε τσαγανό και προσωπικότητα. Για το φαγητό δεν έχω να πω πολλά. Είχα ακούσει πολλά, είχα διαβάσει ακόμα περισσότερα, περίμενα νέκταρ και αμβροσία. Ωραία κουζίνα δεν λέω, προσεγμένη. Πάντως την αμαρτία μου θα την πω: ούτε εγώ, ούτε κανένας άλλος στην παρέα είχε γαστρικό "οργασμό". Το πεινιρλί με Φουά - γκρα ήταν τίποτα παραπάνω από... πεινιρλί με Φουά-γκρα. Πέρα από την γευστική ιδιαιτερότητα που έχει το έδεσμα από μόνο του, ο ουρανίσκος μου δεν εξέλαβε κανένα άλλο ερέθισμα. Έπαιζε πολύ και το "όλα στον αφρό" (όπως το "όλα στα κάρβουνα). Σούπα τραχανά "αφροποιημένη", μυαλά και γλώσσα από αρνάκι σε σως από αφρό λεμονιού κ.ο.κ. Τρέφω απεριόριστο σεβασμό για την προσπάθεια του Σεφ να κάνει το κάτι διαφορετικό, παίζοντας με αγνά ελληνικά υλικά. Το χρειάζεται η ελληνική γαστρονομία, το χρειαζόμαστε και εμείς. Αλλά, ας μην ξεχνάει σε ποια χώρα βρίσκεται και ποιά είναι οι δυνατότητα της χώρας αυτής να ανταποκριθεί μακροπρόθεσμα στο κάλεσμα του κάθε καταξιωμένου Σεφ. Γνωστοί Σεφ όπως οι κύριοι Πεσκιάς, Μπαξεβάνης, Καραμολέγκος, Λαζάρου, θέλοντας και μη εξυπηρετούν και στηρίζουν ένα λειτούργημα. Σκοπός τους δεν θα πρέπει να αποτελεί μόνο η δημιουργία τέχνης για λίγους, αλλά η προσπάθεια τους να προσηλυτίσουν στους χώρους εστίασης όλους εμάς που λατρεύουμε την καλή κουζίνα και αγαπάμε να πειραματιζόμαστε με καινούργιες εμπειρίες. Σκοπός του κάθε μεγάλου σεφ είναι να ενθαρρύνει τον κόσμο να βγαίνει από το σπίτι του για να δοκιμάζει γεύσεις και πιάτα. Τα εστιατόρια, όπως και τα θέατρα, οι συναυλίες, οι εικαστικές εκθέσεις, χρειάζονται κοινό για να λειτουργούν σωστά. Όσο και να φανεί περίεργο, για να ξεφύγει από την κουλτούρα της ταβέρνας και να αποκτήσει ο Έλληνας κουλτούρα απέναντι στην γαστρονομία και στην εστίαση γενικότερα, είναι απαραίτητο να μπαινοβγαίνει πιο συχνά στα πολύ καλά εστιατόρια. Βασικός παράγοντας για να γίνει αυτό, είναι το dining-out να είναι οικονομικά προσιτό, αν όχι σ όλους, τουλάχιστον στου πολλούς. Που με φέρνει στο επόμενο σχόλιο: 40 ευρώ για 150γρ. (και ούτε) ενός φιλέτου, σωτέ σε κόκκινο κρασί με κάπαρη και με συνοδεία τηγανητής πατάτας;;;;;; Πάμε καλά; 40 ευρώ είναι ένα πολύ σημαντικό ποσό. Και ούτε από το Kobe της Ιαπωνίας ήταν, ούτε παλαιωμένο Αργεντίνικο (angus aged). Για να καταλάβετε τα μεγέθη, σας λέω μόνο ότι ένα αντίστοιχο φιλέτο στο εστιατόριο του παγκοσμίως γνωστού σεφ Wolfgagng Pack steakhouse κοστίζει 37$ δηλαδή 25€, ένα γεύμα full course σε ένα από τα 20 καλύτερα εστιατόρια στο κόσμο (http://www.theworlds50best.com/), το Bernardin στη Νέα Υόρκη στοιχίζει 107$ δηλαδή 70€, και το ίδιο φιλέτο στο Barclay Prime in Philadelphia, ένα από τα 10 καλύτερα steakhouses στις ΗΠΑ κοστίζει 39$ δηλαδή 26€. Καθώς ένα αντίστοιχο φιλέτο σε ένα full γεύμα στο Gordon Ramsey στο Λονδίνο κοστίζει 85 pounds δηλαδή 112 ευρώ. Χρειάζεται να πω περισσότερα; Και ας μην ξεχνάμε ότι στην Νέα Υόρκη ο βασικός μισθός ενός λαντζέρη είναι 1500€ όταν εδώ παραμένει στα 600. Τελειώνοντας το κυρίως γεύμα περάσαμε στο επιδόρπιο όπου ήταν μια από τα ίδια. 15 ευρώ για μια απλή τάρτα σοκολάτας με μισό scoop παγωτό! και όχι δεν ήταν Valhrona. Μου άρεσε στο τέλος της βραδιάς που ο σεφ βγήκε από την κουζίνα του και μίλησε σε κάποιους πελάτες. Δείχνει πολύ όμορφο ο δημιουργός της βραδιάς να είναι προσιτός στο κοινό του. Βέβαια, εκείνη την ώρα υπήρχαν μόνο 3 τραπέζια στη σάλα. Θα μπορούσε να πει μια καλησπέρα σε όλους. Μια τέτοια κίνηση μόνο θετικούς πόντους θα του έδινε, αλλά ας είναι. Φεύγοντας καληνυχτίσαμε και βγήκαμε έξω περιμένοντας το βαλέ να μας φέρει το αυτοκίνητο. Όταν μας το έφεραν, τους ευχαρίστησα και τους φιλοδώρησα με 5€. Για να λάβω μια νέα έκπληξη όπου με ενημέρωσαν ότι το βαλέ στοιχίζει 10€, γιατί το κρατάνε, λέει, σε παρκινγκ. Εμένα προσωπικά είναι η πρώτη φορά που μου συμβαίνει κάτι τέτοιο, και με κάνει να αναρωτιέμαι: Πληρώσαμε 600€ εκείνο το βράδυ. Ήταν τόσο επιτακτική η ανάγκη των υπευθύνων να χρεώσουν αυτά τα 10 ευρώ στον πελάτη; Και την στιγμή μάλιστα που ούτε ενημερωθήκαμε ούτε ρωτηθήκαμε. Φεύγοντας έριξα μια τελευταία ματιά στη γωνία του δρόμου, έτσι για να θυμάμαι την διεύθυνση: Αρματολών & Κλεφτών...

Cosa Nostra....Are u twalking to me???

Με το πρώτο βήμα που κάνεις μέσα στο εστιατόριο, μπαίνεις στο κλίμα: κινηματογραφικές αφίσες από παλιά ιταλικά φιλμ “giallo”, ατμόσφαιρα little Italy, παρακμιακή Νέα Υόρκη και ταυτόχρονα παραδοσιακό σικελικό χωριό - εδώ θα μπορούσε να τρώει ο Ντον Κορλεόνε, αλλά και γιατί όχι, η Μόνικα Μπελούτσι σε after-christmas-shopping-dinner με τις φίλες της. Με αφορμή τις γιορτές, η διακόσμηση είναι ακόμα πιο ατμοσφαιρική, με τα λαμπιόνια και τα κόκκινα στολίδια.
Ο κατάλογος τεράστιος, υπάρχουν και πιάτα ημέρας, οι επιλογές είναι πάμπολλες. Ξεκίνημα με πράσινη σαλάτα, ανάμικτη με ψητά λαχανικά, και προσούτο – το ντρέσινγκ όμως ήταν όλα τα λεφτά, ας μου επιτραπεί η έκφραση, ενώ λειτούργησε εκτός των άλλων και κατευναστικά, στα πικάντικα εώς καυτερά κομματάκια τυριού που σερβιρίστηκαν αρχικά, μαζί με το ψωμί και το ντιπ.
Από κει και πέρα έγινε παιχνίδι, με «κοκκινιστό» ριζότο με ρόδι και γαριδούλες - το ρόδι προφανώς έκανε τη σημαντική διαφορά. Το t-bone ζητήθηκε καλοψημένο και ήρθε τραγανό αλλά και όσο πρέπει μαλακό. Το ψαρονέφρι με τη σως μελιού, μουστάρδας και ελαιόλαδου ήταν βασανιστικά νόστιμο, συνοδευόμενο από ωραίες πατατούλες φούρνου με δενδρολίβανο. Το κοτόπουλο με τα λαχανικά αγρού, για τους επιμένοντες σε δίαιτα την περίοδο των γιορτών, είχε δύναμη, με τη βοήθεια και μιας γευστικής σαλτσούλας, σε ξεχωριστό σκεύος.
Το φαγοπότι συνοδεύτηκε από Chianti Classico Azziano, ομολογώ όμως ότι δεν θυμάμαι περισσότερες λεπτομέρειες από την ετικέτα. Το κρασί πάντως ήρθε ζεστό και αυτό αφαίρεσε αρκετά από τη ζωηράδα του καθώς και από την απόλαυσή μας. Άλλο ένα αρνητικό σημείο στην όλη εμπειρία ήταν και το απότομο δυνάμωμα της μουσικής, από κάποια ώρα και μετά, ωστόσο τίποτα από τα παραπάνω δεν έκοψε την όρεξη της παρέας.
Για κλείσιμο αρκεστήκαμε σε εσπρεσάκια και στο κερασμένο από το μαγαζί λικέρ λιμοντσέλο και βγήκαμε έξω με την ψευδαίσθηση ότι για λίγο, το Μοναστηράκι είχε μεταμορφωθεί σε ιταλική συνοικία του Μανχάταν…

Μεσπιλέα......στο Γκάζι

Εμφανισιακά, το νέο αυτό εστιατόριο μοιάζει με ξύλινο κουκλόσπιτο, ξύλινη επένδυση στους τοίχους, ξύλινη πόρτα (προσοχή στο χερούλι, θέλει γύρισμα για να ανοίξει!), «μαμαδίστικη» διακόσμηση με μικρά ανθοδοχεία και καρώ τραπεζομάντιλα στα τραπέζια.
Ως προς το… τρώγειν, εντυπωσιάστηκα από την μεγάλη ποικιλία πιάτων - για νέο εστιατόριο δηλαδή, το μενού προσφέρει πολλές επιλογές εδεσμάτων. Κρίμα που η παρέα δεν είχε πολύ χρόνο στη διάθεσή της για να δοκιμάσει περισσότερα πιάτα! Μόνο στις σαλάτες θα παρατηρούσα ότι, αν κάποιος θέλει να φάει ωμή πρασινάδα, πρέπει οπωσδήποτε να υποστεί το μπέικον και το ψητό τυρί μαζί της – νομίζω πρέπει να προστεθεί άλλη μια επιλογή σαλάτας στο μενού, πιο ελαφριάς και λιτής από την προαναφερθείσα.
Κατά τ’άλλα, οι κεφτέδες λαχανικών ήταν χορταστικοί, νόστιμοι και αφράτοι. Στο κυρίως πιάτο, με το γεμιστό ψαρονέφρι, η ίδια η γέμιση ήταν εξαιρετική: εύγευστη, πικάντικη, ζουμερή. Ωστόσο το κρέας ήταν μάλλον υπερβολικά ψημένο και στεγνό.
Οι κεφτέδες στο φούρνο με πουρέ πατάτας ήταν ένα επίσης νοστιμότατο πιάτο, που ξύπνησε σπιτικές/οικογενειακές αναμνήσεις, έστω και σε αυτή την διαφορετική προσέγγιση μαγειρέματος.
Η λίστα κρασιών είναι επαρκής για τα δεδομένα του εστιατορίου, το σέρβις ευγενικό, οι τιμές λογικές, γενικά όλα συνηγορούν υπέρ μιας επίσκεψης για καλό φαΐ και ευχάριστη ατμόσφαιρα στη «Μεσπιλέα».

Pausa....μια σχεδόν ιταλική εμπειρία

Σάββατο βράδυ, είπαμε να δοκιμάσουμε κάτι νέο. Μετά από πολύ διάλογο αποφασίσαμε να μείνουμε ΒΠ, και επιλέξαμε ιταλικό. Ξεφυλλίσαμε το Αθηνόραμα, αναπολήσαμε συμβουλές φίλων και είπαμε να δοκιμάσουμε την ιταλική κουζίνα στο εστιατόριο "Pausa". Εντυπωσιακός χώρος, όπως άλλωστε είχαμε ακούσει. Κυριαρχεί το κόκκινο και η σάλα έμοιαζε κάτι μεταξύ μοντέρνου lounge και γαλλικού μπουντουάρ. Εκλεπτυσμένος φωτισμός με τον σφαιρικό πολυέλαιο να δεσπόζει στο κέντρο της σάλας. Η υποδοχή ήταν εγκάρδια και άκρως επαγγελματική και αυτό που μας άρεσε ήταν ότι οι δυο hosts που σε υποδέχονται στην πόρτα είναι και οι κυρίως σερβιτόροι που σου παρέχουν τις βασικές υπηρεσίες με αρκετούς βοηθούς γύρω τους να φροντίζουν για τα υπόλοιπα. Το σέρβις ομολογουμένως μας εντυπωσίασε από κάθε άποψη. Από την αρχή εώς το τέλος είχαμε την αίσθηση ότι οι ιδιοκτήτες και το προσωπικό ενδιαφέρονται πραγματικά η επίσκεψη μας στο χώρο τους να είναι μοναδική εμπειρία. Στη δεξιά πλευρά της σάλας ένας d.j έπαιζε lounge dinner music τόσο δυνατά που δεν ακούγαμε ο ένας τον άλλο (και μη σκεφτείτε ότι καθόμαστε σε μοναστηριακό τραπέζι). Εδώ πιστεύω πως οι ιδιοκτήτες πρέπει να το ξανασκεφτούν και να καταλάβουν πως λόγω χώρου το εστιατόριο δεν μπορεί να λειτουργήσει σαν bar-restaurant την ίδια στιγμή. Το φαγητό καλό αλλά όχι θεϊκό Ξεκινήσαμε με μια βελουτέ σούπα με μπαρμπούνι ξεκίνησε μετά από προτροπή του σερβιτόρου. Συνεχίσαμε με μανιτάρια πλευρώτους μαγειρεμένα με βαλσάμικο ξύδι και μέλι, συνοδευόμενα με καπνιστό τυρί σκαρμότσα στη σχάρα και ρόκα. Τα κυρίως ήταν ριζότο με φρέσκα μανιτάρια πορτσίνι, πόρτο, παρμεζάνα αρωματισμένο με μαύρη τρούφα και Φιλέτο Rossini με φουά γκρα και κρέμα μαύρης τρούφας σε σάλτσα από porto.Το φιλέτο το θέλαμε πιο medium ψημένο αλλά μας σερβιρίστηκε αρκετά στεγνό. Το επιδόρπιο, ένα σουφλέ σοκολάτας με παγωτό μάνγκο, μας απέδειξε για μια ακόμη φορά ότι ο φούρνος μικροκυμάτων απλά το καταστρέφει, ειδικά όταν δεν έχει την απαραίτητη γέμιση σοκολάτας. Αυτό όμως που συνεχίζει να μας εξοργίζει είναι πως όταν παραλάβαμε τον λογαριασμό είδαμε ότι το κουβέρ και το μπουκάλι το νερό συνεχίζουν και μας το χρεώνουν κανονικά, παρόλο που ποτέ δεν μας ρώτησαν αν θέλουμε μπουκαλι νερό ή ψωμί. Γενικά η εμπειρία μας στο Pausa ήταν καλή και θα το συνιστούσαμε σε φίλους για ένα καλό γεύμα συνδυασμένο με μια καλή ατμόσφαιρα και προπάντων με πολύ καλό σέρβις

Φαγητό: 6/10
Λίστα Κρασιών: 8/10
Σέρβις: 9/10
Χώρος: 8/10
Τιμή: €€€/€€€€€

Οι Terroiristas

Εάν θέλετε να μάθετε περισσότερα για την σαμπάνια τότε σας προτρέπω να μπείτε στο portal της εφημερίδας "Καθημερινή" και να διαβάσετε το αξιόλογο άρθρο του οινολόγου Γιώργου Φλούδα, που θα σας βοηθήσει να καταλάβετε αρκετά πράγματα για την παρασκευή, τις διαφορετικές ποικιλίες και το πως θα εκτιμήσετε ένα μπουκάλι σαμπάνια.

Το link είναι εδώ

Oro Toro...τώρα και στα Βριλήσια

Το πρώτο το μάθαμε καλά. Μεγάλοι χώροι, εξαιρετικό φαγητό, walk-in κάβα, μια ωδή στη κρεατολαγνεία με ένα Αργεντίνικο άρωμα. Ε, λοιπόν κάπως έτσι είναι και το αδερφάκι του που άνοιξε πρόσφατα τις πόρτες του στα Βόρεια προάστια. Ένα φιλικό περιβάλλον με τον Host να μας υποδέχεται ευγενικά και να μας καθίζει στην αριστερή πλευρά του εστιατορίου, δίπλα στην κουζίνα. Σε εκείνο το σημείο της βραδιάς φαίνεται αμέσως η μεγάλη (κατά την άποψη μας πάντα) διαφορά με το άλλο εστιατόριο. Η φασαρία και ο θόρυβος που βγαίνουν από την κουζίνα, κάνουν σχεδόν την επικοινωνία με την παρέα σου σχεδόν αδύνατη. Μετά από παράκληση μας, μεταφερθήκαμε στη άλλη πλευρά του εστιατορίου όπου τα πράγματα ήταν κάπως καλύτερα. Σίγουρα όμως πιo στενάχωρα. Το φαγητό όμως μας αποζημιώνει πάντα και συνοδεύεται από άψογο σέρβις και καλή επιλογή κρασιών.

Τα 100 καλύτερα του 2006 από το Wine Spectator

Πρόσφατα ανακάλυψα στην ιστοσελίδα του Wine Spectator με τα 100 καλύτερα κρασιά για το 2006. To νούμερο 1 στη λίστα ( Casanova di Neri Brunello di Montalcino Tenuta nuova 2001) δεν έχω καταφέρει να το εντοπίσω αλλά έχω βρεί ένα site στο ίντερνετ από Ιταλία με το 1999 στην τιμή των 35€. Εάν κάποιος γνωρίζει πώς μπορούμε να βρούμε το συγκεκριμένο κρασί στην Ελλάδα, ας μας ενημερώσει. Η ιταλική ιστοσελίδα πάντως είναι http://www.winesoftuscany.com/.