Με το πρώτο βήμα που κάνεις μέσα στο εστιατόριο, μπαίνεις στο κλίμα: κινηματογραφικές αφίσες από παλιά ιταλικά φιλμ “giallo”, ατμόσφαιρα little Italy, παρακμιακή Νέα Υόρκη και ταυτόχρονα παραδοσιακό σικελικό χωριό - εδώ θα μπορούσε να τρώει ο Ντον Κορλεόνε, αλλά και γιατί όχι, η Μόνικα Μπελούτσι σε after-christmas-shopping-dinner με τις φίλες της. Με αφορμή τις γιορτές, η διακόσμηση είναι ακόμα πιο ατμοσφαιρική, με τα λαμπιόνια και τα κόκκινα στολίδια.
Ο κατάλογος τεράστιος, υπάρχουν και πιάτα ημέρας, οι επιλογές είναι πάμπολλες. Ξεκίνημα με πράσινη σαλάτα, ανάμικτη με ψητά λαχανικά, και προσούτο – το ντρέσινγκ όμως ήταν όλα τα λεφτά, ας μου επιτραπεί η έκφραση, ενώ λειτούργησε εκτός των άλλων και κατευναστικά, στα πικάντικα εώς καυτερά κομματάκια τυριού που σερβιρίστηκαν αρχικά, μαζί με το ψωμί και το ντιπ.
Από κει και πέρα έγινε παιχνίδι, με «κοκκινιστό» ριζότο με ρόδι και γαριδούλες - το ρόδι προφανώς έκανε τη σημαντική διαφορά. Το t-bone ζητήθηκε καλοψημένο και ήρθε τραγανό αλλά και όσο πρέπει μαλακό. Το ψαρονέφρι με τη σως μελιού, μουστάρδας και ελαιόλαδου ήταν βασανιστικά νόστιμο, συνοδευόμενο από ωραίες πατατούλες φούρνου με δενδρολίβανο. Το κοτόπουλο με τα λαχανικά αγρού, για τους επιμένοντες σε δίαιτα την περίοδο των γιορτών, είχε δύναμη, με τη βοήθεια και μιας γευστικής σαλτσούλας, σε ξεχωριστό σκεύος.
Το φαγοπότι συνοδεύτηκε από Chianti Classico Azziano, ομολογώ όμως ότι δεν θυμάμαι περισσότερες λεπτομέρειες από την ετικέτα. Το κρασί πάντως ήρθε ζεστό και αυτό αφαίρεσε αρκετά από τη ζωηράδα του καθώς και από την απόλαυσή μας. Άλλο ένα αρνητικό σημείο στην όλη εμπειρία ήταν και το απότομο δυνάμωμα της μουσικής, από κάποια ώρα και μετά, ωστόσο τίποτα από τα παραπάνω δεν έκοψε την όρεξη της παρέας.
Για κλείσιμο αρκεστήκαμε σε εσπρεσάκια και στο κερασμένο από το μαγαζί λικέρ λιμοντσέλο και βγήκαμε έξω με την ψευδαίσθηση ότι για λίγο, το Μοναστηράκι είχε μεταμορφωθεί σε ιταλική συνοικία του Μανχάταν…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου