48the restaurant.......Καλό...αλλά.........

Τελικά πήγαμε και το επισκεφτήκαμε. Θέλαμε λοιπόν να δούμε τι το ιδιαίτερο έχει αυτό το εστιατόριο το οποίο, για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα αφότου άνοιξε, είχε λίστα αναμονής εβδομάδων. Τα συναισθήματα ανάμεικτα, παλεύουν μέσα μου για το ποιά θα επικρατήσουν. Τα αρνητικά ή τα θετικά. Δηλαδή θα ξαναπάω ή όχι;Η πρώτη εντύπωση με την είσοδο στο ψηλοτάβανο ισόγειο είναι εντυπωσιακή. Με το logo του 48 να σου αποσπά αμέσως την προσοχή και να σου δημιουργεί ένα δέος. Ξεχωρίζεις αμέσως τον χώρο του μπαρ στα αριστερά και το design του δεν μπορεί παρά να σε κάνει να κοντοσταθείς λίγο και να θαυμάσεις τους συνδυασμούς του νερού και του φωτισμού, καθώς και το promotion χώρο της κάβας που διαχωρίζει το μπαρ από την κυρίως σάλα. Η υποδοχή ήταν εγκάρδια και φιλική και η hostess έδειξε τον δρόμο προς το τραπέζι όπου μας περίμενε η παρέα μας. Κάπου εκεί τελειώνει και η όποια προσωπική και ζεστή επαφή είχαμε με το προσωπικό του 48. Μου έκανε τρομερή εντύπωση η ιεραρχία του προσωπικού. Μια αγέλαστη, απρόσιτη σερβιτόρα, που έμοιαζε με μοντέλο του Ford Agency, πήρε την παραγγελία μας και από εκεί και πέρα καμιά δεκαριά μικρά στρατιωτάκια έτρεχαν μηχανικά και πανικόβλητα να κάνουν όλα τα υπόλοιπα. Την σερβιτόρα μας, μια που την είδαμε και μια που την χάσαμε.
Συγγνώμη αλλά σε ένα εστιατόριο τέτοιας φήμης και βεληνεκούς έχω περισσότερες απαιτήσεις και δικαιολογημένα νομίζω. Έχω την απαίτηση να μου γεμίσει κάποιος δεύτερη φορά το νερό μου και να μου προσφέρει ένα δεύτερο γύρο ψωμιού. Ούτε το ένα ούτε το άλλο έγινε. Μάλιστα, όταν ένας στην παρέα ζήτησε λίγο ψωμί, αυτό δεν ήρθε ποτέ. Επίσης, έχω την απαίτηση η σερβιτόρα να με ρωτήσει κατά την διάρκεια των 3 courses (ορεκτικό, κυρίως και γλυκό) εάν μου άρεσε, εάν είμαι ευχαριστημένος και γενικά να κρατήσει μια "τυπική" διαπροσωπική σχέση και να σου περάσει το μήνυμα: "Χαρήκαμε που ήρθατε, θα ήταν χαρά μας να σας δούμε ξανά στο σύντομο μέλλον", και όχι να νιώσει ο καλεσμένος "αν σας άρεσε καλώς, αλλά και αν δεν σας άρεσε, εμείς γεμάτοι θα είμαστε πάλι το ΣΚ". Μοναδική όαση στο σέρβις η sommelier. Μια πρόσχαρη δεσποινίς που έδειχνε πως αγαπάει την δουλειά της, αγαπάει αυτό που κάνει και χαίρεται να μιλάει γι'αυτό. Μας πρότεινε, μας εξήγησε, μας εκπαίδευσε, και στο τέλος της βραδιάς μας ευχαρίστησε. Και εδώ που τα λέμε είναι η μόνη που έδειξε τσαγανό και προσωπικότητα. Για το φαγητό δεν έχω να πω πολλά. Είχα ακούσει πολλά, είχα διαβάσει ακόμα περισσότερα, περίμενα νέκταρ και αμβροσία. Ωραία κουζίνα δεν λέω, προσεγμένη. Πάντως την αμαρτία μου θα την πω: ούτε εγώ, ούτε κανένας άλλος στην παρέα είχε γαστρικό "οργασμό". Το πεινιρλί με Φουά - γκρα ήταν τίποτα παραπάνω από... πεινιρλί με Φουά-γκρα. Πέρα από την γευστική ιδιαιτερότητα που έχει το έδεσμα από μόνο του, ο ουρανίσκος μου δεν εξέλαβε κανένα άλλο ερέθισμα. Έπαιζε πολύ και το "όλα στον αφρό" (όπως το "όλα στα κάρβουνα). Σούπα τραχανά "αφροποιημένη", μυαλά και γλώσσα από αρνάκι σε σως από αφρό λεμονιού κ.ο.κ. Τρέφω απεριόριστο σεβασμό για την προσπάθεια του Σεφ να κάνει το κάτι διαφορετικό, παίζοντας με αγνά ελληνικά υλικά. Το χρειάζεται η ελληνική γαστρονομία, το χρειαζόμαστε και εμείς. Αλλά, ας μην ξεχνάει σε ποια χώρα βρίσκεται και ποιά είναι οι δυνατότητα της χώρας αυτής να ανταποκριθεί μακροπρόθεσμα στο κάλεσμα του κάθε καταξιωμένου Σεφ. Γνωστοί Σεφ όπως οι κύριοι Πεσκιάς, Μπαξεβάνης, Καραμολέγκος, Λαζάρου, θέλοντας και μη εξυπηρετούν και στηρίζουν ένα λειτούργημα. Σκοπός τους δεν θα πρέπει να αποτελεί μόνο η δημιουργία τέχνης για λίγους, αλλά η προσπάθεια τους να προσηλυτίσουν στους χώρους εστίασης όλους εμάς που λατρεύουμε την καλή κουζίνα και αγαπάμε να πειραματιζόμαστε με καινούργιες εμπειρίες. Σκοπός του κάθε μεγάλου σεφ είναι να ενθαρρύνει τον κόσμο να βγαίνει από το σπίτι του για να δοκιμάζει γεύσεις και πιάτα. Τα εστιατόρια, όπως και τα θέατρα, οι συναυλίες, οι εικαστικές εκθέσεις, χρειάζονται κοινό για να λειτουργούν σωστά. Όσο και να φανεί περίεργο, για να ξεφύγει από την κουλτούρα της ταβέρνας και να αποκτήσει ο Έλληνας κουλτούρα απέναντι στην γαστρονομία και στην εστίαση γενικότερα, είναι απαραίτητο να μπαινοβγαίνει πιο συχνά στα πολύ καλά εστιατόρια. Βασικός παράγοντας για να γίνει αυτό, είναι το dining-out να είναι οικονομικά προσιτό, αν όχι σ όλους, τουλάχιστον στου πολλούς. Που με φέρνει στο επόμενο σχόλιο: 40 ευρώ για 150γρ. (και ούτε) ενός φιλέτου, σωτέ σε κόκκινο κρασί με κάπαρη και με συνοδεία τηγανητής πατάτας;;;;;; Πάμε καλά; 40 ευρώ είναι ένα πολύ σημαντικό ποσό. Και ούτε από το Kobe της Ιαπωνίας ήταν, ούτε παλαιωμένο Αργεντίνικο (angus aged). Για να καταλάβετε τα μεγέθη, σας λέω μόνο ότι ένα αντίστοιχο φιλέτο στο εστιατόριο του παγκοσμίως γνωστού σεφ Wolfgagng Pack steakhouse κοστίζει 37$ δηλαδή 25€, ένα γεύμα full course σε ένα από τα 20 καλύτερα εστιατόρια στο κόσμο (http://www.theworlds50best.com/), το Bernardin στη Νέα Υόρκη στοιχίζει 107$ δηλαδή 70€, και το ίδιο φιλέτο στο Barclay Prime in Philadelphia, ένα από τα 10 καλύτερα steakhouses στις ΗΠΑ κοστίζει 39$ δηλαδή 26€. Καθώς ένα αντίστοιχο φιλέτο σε ένα full γεύμα στο Gordon Ramsey στο Λονδίνο κοστίζει 85 pounds δηλαδή 112 ευρώ. Χρειάζεται να πω περισσότερα; Και ας μην ξεχνάμε ότι στην Νέα Υόρκη ο βασικός μισθός ενός λαντζέρη είναι 1500€ όταν εδώ παραμένει στα 600. Τελειώνοντας το κυρίως γεύμα περάσαμε στο επιδόρπιο όπου ήταν μια από τα ίδια. 15 ευρώ για μια απλή τάρτα σοκολάτας με μισό scoop παγωτό! και όχι δεν ήταν Valhrona. Μου άρεσε στο τέλος της βραδιάς που ο σεφ βγήκε από την κουζίνα του και μίλησε σε κάποιους πελάτες. Δείχνει πολύ όμορφο ο δημιουργός της βραδιάς να είναι προσιτός στο κοινό του. Βέβαια, εκείνη την ώρα υπήρχαν μόνο 3 τραπέζια στη σάλα. Θα μπορούσε να πει μια καλησπέρα σε όλους. Μια τέτοια κίνηση μόνο θετικούς πόντους θα του έδινε, αλλά ας είναι. Φεύγοντας καληνυχτίσαμε και βγήκαμε έξω περιμένοντας το βαλέ να μας φέρει το αυτοκίνητο. Όταν μας το έφεραν, τους ευχαρίστησα και τους φιλοδώρησα με 5€. Για να λάβω μια νέα έκπληξη όπου με ενημέρωσαν ότι το βαλέ στοιχίζει 10€, γιατί το κρατάνε, λέει, σε παρκινγκ. Εμένα προσωπικά είναι η πρώτη φορά που μου συμβαίνει κάτι τέτοιο, και με κάνει να αναρωτιέμαι: Πληρώσαμε 600€ εκείνο το βράδυ. Ήταν τόσο επιτακτική η ανάγκη των υπευθύνων να χρεώσουν αυτά τα 10 ευρώ στον πελάτη; Και την στιγμή μάλιστα που ούτε ενημερωθήκαμε ούτε ρωτηθήκαμε. Φεύγοντας έριξα μια τελευταία ματιά στη γωνία του δρόμου, έτσι για να θυμάμαι την διεύθυνση: Αρματολών & Κλεφτών...